El Salvador

Zondag  28 januari 2018  Autohotels   113 km  428 hm   
 
De laatste dagen zie ik steeds meer autohotels voor en na de dorpen en steden. Ook toen ik gisteren op het einde van de middag Usulutan in fietste kwam ik langs diverse autohotels. Voor de prijs van slechts $8 kun je er overnachten. Als je wilt kun je er ook de kamers per uur huren. Voor dat laatste zijn deze hotels ook gemaakt. Het gaat er niet om of ze gezellig zijn maar vooral de privacy is belangrijk. Vanaf de weg zie ik steeds een rij met een soort garageboxen. Hierin kun je je auto parkeren en dan achter je een gordijn dicht schuiven zodat niemand ziet dat jouw auto hier staat.

Misschien kom ik nog wel een keer terecht in zo'n hotel, want je kunt er waarschijnlijk prima slapen, maar gisteren vond ik Hotel Sevilla een kilometer verderop. In de tuin met palmbomen is een fraai zwembad. Ik heb heel kort even gezwommen en s'avonds in de tuin zitten eten. Voor de prijs van $47 is dat natuurlijk wel velen malen duurder dan een autohotel, maar ook veel leuker. Nu moet je niet denken dat Hotel Sevilla nu perfect is. De kamer is prima, maar het bad is gerepareerd. Als je in bad stapt zakt de bodem een paar centimeter door. De badkuip ziet er slecht uit doordat allemaal scheuren met een soort reparatiemortel zijn afgedicht. 



Eenmaal op weg kom ik al snel door de drukte van de stad Usulutan. Er zijn een paar marktstraten en langs de weg wordt van alles verkocht. Tuktuks rijden af en aan. Na de stad is het al snel weer rustig op de Carretera del Litoral. Rechts van me is steeds een bergrug. Die bergrug bestaat uit een rij met vulkanen. Links van me is de vlakte die door loopt naar de Stille Oceaan. De weg ligt grotendeels in die laagvlakte. Het is prachtig weer. De zon brandt gewoon en het is warm.

Volgens een lijstje van Wikipedia zou El Salvador veel rijker zijn dan de Nicaragua en Honduras. Ik zie daar weinig van. Langs de weg staan nog heel veel huizen die gebouwd zijn met golfplaten. Ook ligt er net zo veel afval langs de weg. Tot nu toe is het enige enigzins normaal gebouwde bouwwerk wat ik gezien heb mijn hotel van afgelopen nacht.

Een man langs de weg vraagt waar ik vandaan kom. Als ik zeg uit Hollanda vraagt hij of ik van daaruit ben komen fietsen. Ik probeer hem uit te leggen dat dat niet mogelijk is, omdat je eerst de oceaan moet oversteken. Maar daar begrijpt hij niets van. Net als in alle andere landen van Latijns Amerika denkt men dat alle toeristen uit het buitenland uit Noord Amerika komen. En ze moeten dan ook wel denken dat andere continenten niet bestaan. Mij lukt het in ieder geval nooit, ook niet met een kaart er bij, om uit te leggen dat ik geen Americano ben.

In het begin van de middag is er een mooi restaurant langs de weg. Je kunt er in de tuin zitten of in de eetzaal. De eetzaal is helemaal open en heeft alleen een fraaie houten dakconstructie met een dak van palmbladeren. Ik neem plaats in de eetzaal. De tv staat aan en op het grote scherm zie ik dat Barcelona met 0 tegen 1 achter staat in een thuiswedstrijd. Terwijl ik eet zie ik dat het Barcelona nog niet lukt om de gelijkmaker te maken. Messi heeft nog wel een goede vrije trap, maar de keeper duikt er schitterend naar toe en tikt net op tijd de bal uit de goal.
 
Op het einde van de middag kom ik aan zee. In de badplaats La Libertad is het gezellig druk. Het is niet alleen druk maar een deel van de stad voelt -terwijl het nog niet eens donker is- niet erg veilig. Als ik een foto maak, komt meteen iemand me vertellen dat ik beter op mijn fiets moet passen. Ik ben 2 meter van mijn fiets vandaan en de man heeft niet gezien dat ik mijn fiets op slot gezet heb. Ik had zelf ook al het gevoel dat het hier niet pluis is. Iemand anders biedt me een hotelkamer voor $15 aan. Ik kijk achterom en zie het hotel achter me. Dat ziet er beroerd uit. Daar ga ik pas overnachten als ik niets fatsoenlijks meer kan vinden. Bovendien voelt deze plek niet veilig.

 Iets verderop is aan het einde van de baai een leuk stukje waar het veel rustiger is en waar het een stuk prettiger aan voelt. Vooraan is Hotel Rick. Voor $30 neem ik er een kamer. Die kamer is veel te duur voor zo'n hok en wifi werkt niet, maar de lokatie is geweldig en ik kan mijn fiets prima stallen op het binnenterrein. En die fiets zal veilig zijn, want vannacht laten ze de hond los. Ik heb het beest niet gezien. Het beest zit ergens onder de trap en maakt af en toe angstaanjagende geluiden.

Voor ik ga douchen drink ik eerst bij het restaurant aan de overzijde een cola. Ik zit hier heerlijk aan het strand en zie dat er enkele surfers proberen te surfen op de golven. Die golven hier aan de Stille Oceaan is waar de kust hier -La Costa del Balsamo- om bekend staat. Na het douchen kom ik hier weer terug. Ik moet ook nog geld pinnen, maar het lijkt me niet veilig om deze straat te verlaten. Dus zal ik morgen bij daglicht op zoek gaan naar een pinautomaat.

Maandag  29 januari 2018  La Costa del Balsamo   54 km  792 hm
   
Ik verlaat heel voorzichtig mijn kamer op de eerste verdieping. De poort aan de straatzijde is nog gesloten. Ik zie het monster van een waakhond niet rond lopen. Ik kan echter ook niet zien of het beest alweer terug in zijn kooi is. Ik gok het er maar op en loop de trap af. Er komt al snel een vrouw naar buiten en ze helpt me de poort open te maken. Nu hebben ze in dit hotel een waakhond. Op heel erg veel plaatsen lopen hier bewakers met grote geweren om hun hals rond. Ik vraag me af wat al die bewakers niet kosten en hoe onveilig het hier is.

Vanaf 7.30 uur -zo hebben ze me gisteren verteld- kan ik ontbijten bij het restaurant tegenover mijn hotel. De bewaker ziet me aan komen lopen en schudt zijn hoofd. Gelukkig kan ik ook bij het hotel dat naast mijn hotel zit een ontbijt krijgen. Ze gaan net open en hebben even wat opstarttijd nodig. Als ik mijn ontbijt krijg zijn ze de jus vergeten. Ik vraag er naar. Een man pakt een fles jus uit de koelkast en ruikt er aan. Nog niet bedorven gelukkig en hij schenk me een glas jus in. Het gebakken ei is heel apart hier. Ik denk eerst dat ik pudding krijg, maar in een schaaltje zitten een paar zacht gekookte -zo lijkt het- eieren. Met wat toast smaakt het uitstekend.

Voor ik de satd uit fiets, fiets ik eerst langs de bank. De bewaker voor de deur -natuurlijk met een klein kanon om zijn hals- zegt waar ik de fiets neer moet zetten en hij zal er even op letten. Na het pinnen fiets al snel een soort villawijkje in. Voor het eerst zie ik hier echte huizen. Ze staan achter grote muren met rollen prikkeldraad er boven op. Af en toe ligt de weg iets hoger en kan ik over de muren kijken naar de huizen die aan de spectaculaire kust zijn gebouwd.
 
Ik zie al snel in dat ik vandaag niet ver ga komen. Ik stop heel vaak om foto's te maken. Dit is een prachtige kust en hiervan wil ik gaan genieten, want ik denk niet dat ik op deze hele reis zo'n fraaie kust nog eens zal zien. Ik stop al vroeg bij een klein restaurant om wat te drinken. Dit doe ik niet omdat ik al dorst heb, maar om van het uitzicht te genieten.  Vlak na de pauze kom ik een Poolse fietser tegen. Hij heeft al zijn bagage op de rug. Hij laat me trots zijn kilometerteller zien waarop staat dat hij al 600 kilometer heeft gefietst. Hij heeft geen goede fiets en hij vertelt me dat de fiets op de eerste dag al gerepareerd moest worden.

Even later kom ik een Chileense fietser tegen die -na meer dan 4 jaar onderweg- op weg is naar huis. Bij het volgende terrasje stop ik en ik bestel een broodje. Het terras heeft weer een mega gaaf uitzicht en ik beklaag me er niet over dat het heel lang duurt voor het broodje klaar is. Ik geniet van het uitzicht. Als ik een uur later langs het volgende terras op fiets hoor ik iemand schreeuwen. Het zijn 2 Canadezen motorrijders, die ik al een keer ergens gezien heb maar ik weet niet meer waar. We maken een praatje en ik krijg nog wat tips van ze. Een uitnodiging om wat mee te gaan drinken sla ik af, want ik heb al 1,5 uur op terrasjes gezeten en nog geen 18 kilometer gefietst.

In de middag slingert de weg steeds van de kust af en weer terug. Naar de kust toe gaat de weg steeds omhoog en van de kust af naar beneden om ergens een brug over een beekje te over te gaan. Ook al fiets ik maar een korte afstand vandaag, ik ben toch niet heel erg vroeg in Mizata. Ik wil niet verder gaan, want na dit dorp zal de Carretera del Litoral al snel de kust verlaten. In Mizata is een klein beach resort met de naam The Last Resort. De eiganaar zegt dat een kamer normaal $50 is, maar dat hij me dit bedrag niet zal vragen. Hij vraagt hoeveel ik er voor over heb. Een beetje rare vraag vind ik dat. Ik vertel hem dat ik gisteren $30 heb betaald. Ok, zegt hij en dan zal hij er ook een ontbijt bij doen.

Voor ik met zonsondergang even het mini zwembad in ga, val ik eerst even in slaap. Ik was even op bed gaan liggen, want omdat de wifi niet werkte kon ik niet mijn foto's gaan versturen naar Nederland. In de avond kijk ik naar een aktiefilm. Hij is in het Spaans, maar ik heb een deel van de film al gezien en kan het toch nog volgen.

Morgen fiets ik de bergen in via de Ruta de las Flores en overmorgen fiets ik Guatemala in. Het hoogtepunt van El Savador was de kustroute langs La Costa del Balsamo en een klein beetje ook de bergweg van Ruta de las Flores. Ik heb 393 kilometer gefietst in El Salvador en daarbij 3956 hoogtemeters gemaakt.

Van de 5 nachten heb ik 4 in een hotel geslapen en één nacht bij de missie. Ik heb € 56,48 ($ 67,80) per dag uitgegeven. Voor de overnachtingen heb ik gemiddeld € 26,15 betaald. Ik heb iets meer uitgegeven dan in de andere landen. Ik denk dat dit komt doordat ik omdat het zo warm was en ik meer frisdrank heb gekocht, en deels omdat ik op iets luxere plaatsen heb gegeten. Daarnaast is dit een dollar land en ik denk dat het daardoor ook iets duurder is, omdat bedragen al snel naar boven worden afgerond op hele dollars of bij hotels op hele tientallen dollars.